Filmreview Love MEAT Ender: minder is meer
De productie van vlees neemt nog elk jaar toe. Toch weten veel mensen nauwelijks wat er op hun bord ligt. Of wat er voor nodig is geweest om het daar te krijgen. LoveMEATender is een film die klaarheid schept, hoopvol is en zich inschrijft in de eiwittransitie.
“We eten vlees, maar het doden van dieren bestaat niet”, zegt filosoof Florence Burgat hierover. Ze is een van de vele deskundigen die regisseur Manu Coeman aan het woord laat in zijn felle aanklacht tegen de geïndustrialiseerde vleesindustrie. LoveMEATender staat – zeker in het eerste deel – bol van de feiten en cijfers. Inzichtelijk gemaakt door heldere vergelijkingen en vrolijk ogende animaties. Allemaal om te laten zien wat de gevolgen zijn van onze overmatige vleesconsumptie. Voor dieren en de aarde, maar ook voor ons eigen lichaam. Zelfs mensen met weinig empathisch vermogen zullen vermoedelijk even slikken bij de beelden die Coeman de kijkers voorschotelt. Kuikentjes die met een duidelijk hoorbare plof in een trechter worden gesmeten, spartelende koeien in een abattoir, ganzen die met grof geweld eten door hun strot krijgen geduwd… Toch is LoveMEATender geen negatieve film. De aanpak van Coeman is eerder hoopvol. Hij laat ook zien dat het anders kan.
SYNOPSIS
De dagelijkse portie vlees op ons bord is een evidentie geworden. Vlees is een product als een ander, onderworpen aan de wet van de laagste prijs. Maar hoe lang kunnen we dat nog volhouden als je denkt dat we in 2050 maar liefst 36 miljard dieren nodig zullen hebben om voor 9 miljard mensen hun dagelijks stukje vlees te voorzien. Is het dan nog wel wenselijk dat iedereen, iedere dag, vlees eet? De druk op onze natuurlijke rijkdommen en op het milieu is zo groot geworden dat we deze overproductie in vraag moeten stellen. Ook ons lichaam lijdt onder deze overconsumptie. Zwaarlijvigheid, verhoogd risico op kanker, suikerziekte, hartziekten en weerstand tegen antibiotica zijn het gevolg. En de dieren zelf: zij worden meer en meer verlaagd tot machines die geen deel meer hebben aan deze wereld en nog minder aan onze verbeelding.
COMMENTAAR
De Belgische documentaire LoveMEATender is, zoals de titel al een beetje laat uitschijnen, geen aanklacht tegen de vleeseter maar een pleidooi voor een verstandige, meer evenwichtige vleesconsumptie en -productie. Deze visueel verzorgde film toont duidelijk het verschil tussen veeteelt en dierlijke ‘productie’, tussen boerderij en industrie, en pleit voor het fundamenteel herzien van de wereldwijde vleesindustrie naar een meer respectvolle en geïntegreerde veeteelt.
‘De wereld van het vlees’ belichten in tijden dat ‘veggie’ hot is, mag dan niet meer zo gedurfd zijn en Jonathan Safran Foer (‘Dieren Eten’) overtreffen mag dan onmogelijk zijn; toch levert deze amusante en informatieve Belgische documentaire interessant educatief materiaal voor wie rond het thema actief is. Manu Coeman stipt aan hoe vlees na WO II werd opgewaardeerd, wijst op de gevolgen van de keuze voor industriële teelt, legt de link met klimaatwijzigingen, benadrukt het gevaar voor de gezondheid en klaagt de mishandeling van dieren aan. Dat ‘happy meat’ en ‘donderdag veggiedag’ ondertussen vertrouwd klinken zegt veel over de langzame mentaliteitswijziging. “Ik ben wat ik eet,” staat niet ter discussie, stelt de cineast, “De vraag is niet ‘is het waar?’ maar veeleer ‘Waarom praten we er niet over?’”. Een tipje van de sluier licht hij zelf: “Het contact tussen het menselijk brein en het menselijk hart is verbroken”.
Bronnen: idfa.nl / cinemazed.be / Ivo De Cock